Sztandar

Sztandar

Idea powstania sztandaru naszego Stowarzyszenia zrodziła się w 2001 roku na III Światowym Zjeździe Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich jako jeden z postulatów. Po Zjeździe, w czasie otwartych zebrań Zarządu, ustalono sposób finansowania, wybrano motywy i wykonawców sztandaru. Sztandar zostanie wykonany za pieniądze fundatorów. Na stronach sztandaru znajdą się Matka Boża Łucka z Dzieciątkiem i godło Polski – orzeł z roku 1919.

Matka Boża Łucka – Matka Wołynia, jej cudowny obraz przyciągał wiernych w kościele dominikanów. Była to wspaniała artystyczna kopia wizerunku Matki Bożej Śnieżnej z rzymskiej bazyliki Santa Maria Maggiore, którą papież Klemens VII ofiarował w roku 1598 biskupowi łuckiemu Bernardowi Maciejowskiemu. Sława cudownych uzdrowień i innych nadzwyczajnych łask Bożych przyciągała zewsząd pielgrzymów i znana była na dworach polskich daleko poza granicami diecezji. Rozwijający się tak dynamicznie kult i rosnąca wiara ludu w opiekę Maryi nad Wołyniem zwróciła uwagę Stolicy Apostolskiej, która w roku 1703 kazała sporządzić dokumentację cudów i nadprzyrodzonych interwencji Madonny Łuckiej, a następnie papież Benedykt XIV przez swego legata koronował obraz złotymi rzymskimi koronami. Groźne pożary które trzykrotnie trawiły w XVIII i XIX wieku kościół dominikański, nie naruszyły całości i piękna obrazu. Dopiero w czasie zaborów carskie prześladowania zmusiły biskupa łuckiego do przeniesienia cudownego wizerunku Maryi do katedry. Niestety, w roku 1924 – już w wolnej Polsce – obraz spłonął podczas pożaru katedry. Gdy bolszewicy plądrowali i burzyli domy Boże, katedra łucka ostała się jako magazyn materiałów chemicznych. 31 marca 1991 roku, po staraniach u władz ukraińskich, oddano katedrę do użytku sakralnego. W tym samym roku na Dolnym Śląsku we wsi Siedlce koło Oławy odkryto, że obraz w ołtarzu głównym przywieziony przez repatriantów z Wołynia, jest kopią wizerunku Matki Bożej Łuckiej. Wrocławska malarka Teresa Buczyńska namalowała kopię. Obraz przekazano i intronizowano w katedrze łuckiej 26 czerwca 1999 roku.
Ta droga i tak zmienne koleje losu obrazu porównać można do losu osadników i ich rodzin. Matka Boża Łucka stała się Patronką naszego sztandaru i Stowarzyszenia.

Orzeł Biały – po latach niewoli Polacy przywrócili go jako swoje godło. W 1918 roku odrodzona Rzeczpospolita przyjęła za herb Orła Białego w koronie. 1 sierpnia 1919 roku Sejm zatwierdził oficjalny wzór. Herbem stał się klasycyzujący, spokojny w swym wyrazie orzeł, w koronie zamkniętej kabłąkami i zwieńczonej krzyżem, ze złotym dziobem i złotymi łapami. W rysunku nawiązywał on do orła Rzeczypospolitej ze schyłku XVIII wieku.

W sztandarze wykorzystano motywy zaproponowane przez: Jerzego Balucha, Bożennę Kacpurę, Włodzimierza Mikke, Janusza Pachniewicza, Marię Rey, Jana Rudzińskiego, Bolesława Siemiątkowskiego, Annę Szlenkier, Janusza Szubę, Jerzego Szymańskiego, Stanisławę Terlikowską, Antoniego Tomczyka, Mieczysława Wójcika i Irenę Zawało.
Projekt sztandaru wykonał Janusz Szuba.
Sztandar wyhaftowała siostra Aldona, z Zakonu Pallotynek, z Lidzbarka Warmińskiego.
Drzewiec i imienne gwoździe powstały w warszawskiej firmie “Makowski i syn”.
Sztandar Stowarzyszenia poświęcono 7 września 2003 roku w Katedrze Polowej Wojska Polskiego przy ul. Długiej w Warszawie, na mszy św., w czasie trwania IV Światowego Zjazdu Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich.
W czerwcu 2004 roku zmieniliśmy współczesnego orła na drzewcu naszego sztandaru. Zastąpiliśmy go orłem z 1919 roku pasującym do treści naszego sztandaru.